"Ik zou het nooit durven…" // Verhalen vóór de lens
Iedereen die bij mij voor de camera staat, zegt hetzelfde.
Niet achteraf.
Niet tijdens de shoot.
Maar ervoor.
"Ik zou het nooit durven."
"Ik ben niet fotogeniek."
"Mijn lichaam is niet mooi genoeg."
"Misschien ooit… als ik wat ben afgevallen."
Het zijn zinnen die ik bijna dagelijks hoor.
En toch eindigen diezelfde mensen met een foto waarop ze krachtiger, zachter, mooier en eerlijker stralen dan ze ooit voor mogelijk hielden.
Dus wat verandert er?
Niet hun lichaam.
Niet hun leeftijd.
Niet hun gewicht, rimpels of littekens.
Wat verandert is hoe ze naar zichzelf kijken.
En soms begint dat met gewoon een verhaal.
Waarom mensen het wél doen
De redenen waarom mensen een fine art shoot boeken, zijn zelden oppervlakkig.
Sommigen doen het voor zichzelf, als afsluiter van een zwaar hoofdstuk.
Anderen geven het als cadeau aan hun partner, maar vooral ook aan hun eigen zelfbeeld.
Een vrouw zei me:
“Ik wil mezelf herinneren zoals ik ben — vóór ik mezelf vergeet tussen kinderen, werk en verplichtingen.”
Iemand anders zei:
“Mijn lijf en ik waren geen vrienden. Ik wil opnieuw leren kijken zonder schaamte.”
En dan is er die categorie die het niet wíl… maar het toch doet. Uit nieuwsgierigheid. Uit een vaag verlangen. Omdat ze voelen dat er iets moet schuiven. En dat klopt.
Wat hen tegenhield? Jij misschien ook.
De redenen om het niet te doen zijn vaak universeel:
Angst om bekeken te worden
Schaamte over buik, borsten, littekens, leeftijd
Het idee dat alleen ‘mooie mensen’ naakt mogen zijn
De overtuiging dat dit soort foto's niets voor 'gewone mensen' zijn
Wat al die gedachten gemeen hebben?
Ze zijn gebaseerd op externe blik. Wat ‘men’ zou denken. Wat Instagram voorschrijft. Wat je jezelf al jaren influistert, stilletjes, bij het aankleden of in de spiegel.
Maar schoonheid zit niet in hoe anderen je zien.
Het zit in durven jezelf te zien, zonder oordeel.
Een shoot begint niet bij de lens. Maar bij de keuze om te kijken.
Als fotograaf begeleid ik dat proces. Niet met trucs of poses, maar met ruimte.
Ruimte om te mogen twijfelen, blozen, lachen, stilvallen.
Ruimte om te voelen: “dit ben ik”, in plaats van “zo zou ik moeten zijn”.
En weet je wat het mooiste is?
Die eerste zin — "ik zou het nooit durven" — wordt vaak ook de laatste.
Maar dan klinkt hij anders.
Niet meer als verontschuldiging.
Maar als trots:
“Ik dacht dat ik het nooit zou durven. En toch heb ik het gedaan.”
En jij?
Misschien herken je jezelf in deze verhalen. Misschien hoor je die stem ook wel in jezelf.
Dat is oké. Je hoeft niets te beslissen. Niets te bewijzen.
Maar weet dat je welkom bent — met álles wat je tegenhoudt.
Want net daar begint het echte werk.
De foto is maar het bewijs.
De verandering begint al ervoor.
—
Ruben Bellanger
Natural Grace Photography
Unfiltered. Unapologetic. You.